Als je niet tegen de hitte kunt, Asha ten Broeke, moet je uit de keuken blijven

Hoe de huiskamerolifant van de Volkskrant de cheerleader werd van Hamas

En toen was ik er echt helemaal klaar mee. In mijn essayette voor GeenStijl van afgelopen zaterdag - die de ietwat uitnodigende titel ‘De Mossad en het Israëlische leger verdienen de Nobelprijs voor de Vrede’ droeg, schreef ik dat ik mij had voorgenomen nooit meer iets te schrijven over Asha ten Broeke. Haar laatste column in de Volkskrant was echter dermate provocerend dat ik er wel met twee gestrekte benen in móest gaan. 

Met name deze zin haalde het bloed onder mijn nagels vandaan (onzin natuurlijk, want ik ben zo zen als de Boeddha, zeker nu het in de Algarve nog steeds stralend zomerweer is en ik elke dag heerlijk in zee zwem met de hondenkindjes, maar gespeelde woede is goed voor de spanningsopbouw van deze polemiek). 

Ten Broeke schreef namelijk: ‘Ik ben vooral beducht voor de bril van de staat Israël, die de groepen die hij bestrijdt en onderdrukt systematisch ontmenselijkt.’

Ik schreef: 

‘Hoe krijg je het uit je toetsenbord geramd? Hamas en de Hezbollah zijn meesters in het ontmenselijken, en vooral als het over vrouwen en letterbakgekkies als Ten Broeke gaat. En met de bril van Israël is helemaal niets mis, maar met de roze uilenbril van Asha wel. Het blijft bizar hoe de Groenlinksoïden de meest gruwelijke variant van het mohammedanisme blijven verdedigen, zelfs tot hun kop op het schavot ligt en een grijnzende Mo de Beul met zijn fonkelend kromzwaard de woke koppen van de rompen splijt. Een andere verklaring voor dit pathetische Stockholm-syndroom is - los van de obligate wokeness - is virulent antisemitisme en Israël-haat, meer kan ik er ook niet van maken.’

Ik dacht dus dat ik van Ten Broeke was verlost, maar deze week knalde het fenomeen zo’n walgelijke natte hersenscheet op X, dat ik besloot om mijn HP-preek aan haar te wijden. 

Het boegbeeld van het columnistenleger van de Volkskrant kondigde namelijk aan dat er op 7 oktober, uitgerekend de dag van de Hamas-pogrom, in heel Nederland sit-ins worden gehouden in treinstations, uit protest tegen de ‘genocide’. 

Ze werd er door verschillende twieps - kennelijk heeft ze nog niet heel Nederland geblokkeerd - op gewezen dat het bijzonder onsmakelijk en ongepast is om uitgerekend op die dag te gaan protesteren, temeer omdat Israël op 7 oktober vorig jaar in diepe rouw was gedompeld en er nog geen sprake was van militaire actie, laat staan van genocide.

Ten Broeke reageerde als door een wesp gestoken en kwam met deze walgelijke en weerzinwekkende twiet. 

Ik ga niet in op het gratuite gebruik van de term genocide. Op de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem volgde ik een jaar college over het onderwerp, weet van de hoed en de rand en durf dientengevolge aan de hand van wetenschappelijke criteria te beweren dat er geen systematische uitroeiing van Palestijnen plaatsvindt. En verder verwijs ik naar dit interview met Norman Naimark, met tevens een handig lijstje van wetenschappelijk boeken over genocide.

Laat ik vooropstellen dat een goede columnist altijd voor reuring, ophef, vertier en ketelmuziek zorgt, en dus voor traffic op het internet. Er is niets ergers dan een column die volledig onopgemerkt blijft en dat geldt dus voor 95 procent van de honderden cursiefjes die wekelijks verschijnen in Nederland. Pieter Klok, de hoofdredacteur van de Volkskrant, zal vanwege de traffic die Ten Broeke teweeg brengt dus blij zijn met zijn oogappeltje want iedere column van Asha is een pure provocatie: of het nu om haar twee dochters gaat die een week na hun geboorte al verklaarden lesbisch te zijn, of wanneer ze schrijft dat obesitas en veelvraterij geweldig zijn. Kijk, dat Asha geen humor heeft: soit. Tenzij deze passage uit een lunchinterview in de NRC geestig bedoeld is natuurlijk: 

“Wie dik is, moet zich gedeisd houden. Wie ergens wat van wil vinden, moet eerst afvallen. En doe je dat niet, dan heb je wat uit te leggen. Asha ten Broeke is na 35 jaar zwaarlijvigheid goed klaar met fatshaming en altijd maar commentaar op haar uiterlijk. Ze houdt haar bek niet, integendeel. Om de boel nog wat verder op het spits te drijven, beveelt ze het dikzijn tegenwoordig van harte aan. ‘Het is heerlijk, het is grandioos. Wacht geen moment, doe het vandaag’.”

Is het u trouwens opgevallen dat ik fatshaming in deze preek achterwege laat, en dat ik het bijna angstvallig niet heb over het ‘huiskamerolifantje van de Azijnbode’? 

Iedere column van Asha is een pure provocatie: of het nu om haar twee dochters gaat die een week na hun geboorte al verklaarden lesbisch te zijn, of wanneer ze schrijft dat obesitas en veelvraterij geweldig zijn.

Kennelijk weet Ten Broeke - wier columns in eerste instantie lezen als noodbrieven aan een psychiater - donders goed dat ze provoceert. Als columnist moet je een olifantenhuid hebben, maar die heeft Asha niet. 

Als ik de hoofdredacteur van de Volkskrant was, had ik haar na deze recente column vriendelijk doch beslist doorverwezen naar het dolhuis.

Ten Broeke: 

“Hele hufterkuddes eisten m’n ontslag als columnist. Een meneer die hoog in de boom zit bij DPG Media noemde me ‘ongedierte’ en nam daarna alleen die exacte woordkeuze terug, niet het achterliggende sentiment. Een collega verzon in een column allerlei nare dingen over het eetgedrag en gewicht van mijn tienerdochters. Geert Wilders noemde me ‘walgelijk en levensgevaarlijk’. Een man stapte van zijn fiets om me voor ‘woke kankerhoer’ uit te schelden. Dit gaat al meer dan tien jaar zo, maar sinds de verkiezingswinst van extreemrechts is het veel erger geworden. Het is overal, de hele tijd – er is geen ontsnappen aan. Ik kan niet meer, maar terwijl ik dit opschrijf hoor ik de haat als een extra innerlijke stem echoën in m’n eigen hoofd: ‘Stel je niet zo aan, jankerd. Je hebt het aan jezelf te danken. Huilie huilie.’ Diezelfde stem is een aanval begonnen op alles wat ik leuk vind aan m’n werk. ‘Niemand zit te wachten op jouw geneuzel over plankton.’ ‘De wereld is beter af zonder jouw gezeik over het klimaat.’ Dat zijn momenten waarop zo’n ontslagbrief ineens een aantrekkelijk alternatief lijkt.”

Welnu: vandaar de titel van mijn preek, de vertaling van een uitspraak van Harry S. Truman in 1942: if you can’t stand the heat, get out of the kitchen.

Dit verschrikkelijke tenenkrommende gejank zonder enige zelfspot werd dus als een serieuze column gepresenteerd. Wat mij dan interesseert is hoe een suitable case for treatment kort na deze schreeuw om hulp, systematisch walgelijke, vileine antisemitische bagger kan uitpoepen in een van de grootste dagbladen van Nederland.  

Nogmaals, ik ben geen gediplomeerd zielenknijper, maar als ik Klok was zou ik zijn boegbeeld stante pede doorverwijzen naar het gesticht, of hoe een gekkenhuis tegenwoordig ook eufemistisch wordt omschreven.  

Ik ben de laatste die het ontslag van een columnist gaat eisen omdat ik het niet eens ben met de inhoud en de strekking van zijn/haar/hun stukjes. Broodroof, het opzettelijk en systematisch uitsluiten van mensen die door werkgevers als lastig, opstandig of anderszins ongewenst worden ervaren, is weerzinwekkend. 

In een interview met Jan Dijkgraaf zei ik: 

“Sybren Kooistra, die zich de spindoctor van GroenLinks noemde maar in feite niet veel meer deed dan de computer voor zijn baasje Klaver aan- en uitzetten, riep nadrukkelijk op tot mijn ontslag, maar ook tot het ontslag van mijn gewaardeerde collegae Theodor Holman bij Het Parool en Sylvain Ephimenco bij Trouw. Kooistra richtte zich in zijn e-mails direct tot de betreffende hoofdredacteuren en riep op tot een Berufsverbot, zoals zijn extreem-linkse geestverwanten dat destijds kregen in West-Duitsland. Wat er toen gebeurde, zal je versteld doen staan: hij kreeg de hoon van heel fatsoenlijk journalistiek Nederland over zich heen. Af en toe eist het Wajong-trollenleger van BIJ1, Antifa en DENK mijn ontslag bij HP/De Tijd en de Volkskrant. ‘We zeggen ons abonnement op’, brullen ze dan. Terwijl iedereen weet dat ze de Volkskrant gratis in de openbare bibliotheek lezen, zodra ze wakker zijn, rond drie uur ‘s middags. Tout court: er heeft nog nooit iemand zijn abonnement opgezegd vanwege mijn columns.”

Ik ben ervan overtuigd dat er genoeg fatsoenlijke mensen zijn die het abonnement op de Volkskrant inmiddels hebben opgezegd vanwege de virulente Israël-haat van Asha en haar gedweep met Hamas.

Ik ben ervan overtuigd dat er genoeg fatsoenlijke mensen zijn die het abonnement op de Volkskrant inmiddels hebben opgezegd vanwege de virulente Israël-haat van Asha en haar gedweep met Hamas. Pieter Klok zal niet gaan ingrijpen en laat haar spartelen. De enige reden dat hij haar de hand boven het hoofd houdt, is traffic, zoals ik al schreef, maar het kan natuurlijk ook zo zijn dat hij het helemaal eens is met bijvoorbeeld haar kijk op Israël. Bij Volkskrant-columns staat deze disclaimer: ‘columnisten hebben de vrijheid hun mening te geven en hoeven zich niet te houden aan de journalistieke regels voor objectiviteit’. Die disclaimer geldt kennelijk alleen voor de columnisten die de blijde boodschap van hun baasje rondtoeteren. Kijk maar naar Martin Sommer, die voortdurend onder vuur lag omdat hij een afwijkende mening had. Koopt allen zijn nieuwe pageturner!

Klok schrijft dat hij zijn columnisten zoveel mogelijk vrij laat, zodat ze zonder last of ruggespraak tot hun onderwerpkeuze en oordeel kunnen komen. Maar alle neuzen van alle Volkskrant-columnisten staan dezelfde kant op wat kabinet-Schoof I en Israël- of Jodenhaat betreft. De inktkoelies buitelen in hun ijver om de baas te plezieren over elkaar heen, en overtroeven elkaar in het letterlijk zwartmaken van de nieuwe regering en Israël en het ophemelen van ‘islamitische vrijheidsstrijders’. 

Het is precies wat Mark Koster deze week op deze website schrijft naar aanleiding van de feestelijk opening door koning Willem-Alexander van het nieuwe bedrijfspand van mediaconglomeraat DPG in Amsterdam, een toren die tientallen tijdschriften, kranten, online-kanalen en radiozenders Qmusic en Joe zal herbergen. 

Koster: 

“Uw bezoek zal worden beschouwd als een eerbetoon aan de onafhankelijke journalistiek, terwijl DPG-titels zich in coronatijd behaagzieke meelopers toonden van de macht en dus allesbehalve onafhankelijk waren. Over Rutte werd geschreven dat hij ‘presidentieel’ oogde tijdens het afkondigen van de corona-maatregelen. Hoofdredacteur Pieter Klok van de Volkskrant riep het volk op een gegeven moment via de radio zelfs op om zich als één man achter de regering te scharen. Het viel mensen op die reageerden onder artikelen op nu.nl dat ze soms een ban kregen als ze zich iets te lovend uitlieten over Poetin of kritiek hadden op het milieubeleid.”

Last but not least: de columnist Ten Broeke werd eerder ontslagen bij Vrij Nederland, Viva, KIJK, Trouw, Quest, Psychologie Magazine, OneWorld en Opzij. Dan moet je het toch wel bont maken, dunkt mij, als je als extreme feministe wordt ontslagen bij Opzij… 

N.B. Hans van Brussel, de uitgever van Opzij, mailde zojuist deze reactie.

“Ik weet dat de relatie van Asha (ten Broeke) en Marianne (Verhoeven, de inmiddels overleden hoofdredacteur van Opzij en de vrouw van Hans van Brussel) niet zonder spanningen was. Dat had zeker ook te maken met een verschil van inzicht over hoe te kijken naar de wereld. Naar de mening van Marianne was Asha weinig omgevingssensitief. Ze deelt graag uit, maar relativeren en humor, dat waren niet haar sterkste punten, to put it mildly. Uitdelen mag en moet in Opzij, kijk naar hoe Sheila Sitalsing dat doet: keihard maar wel met humor. Ook Sheila was er al maar is er tot de dag van vandaag gebleven. Haar post, zoals je ‘m bijvoegde, onderstreept nog eens hoe je naar Asha’s gebrek aan omgevingssensitiviteit kunt kijken: het gaat alleen over haarzelf, ze heeft het over lockdown, pandemie, diepste economische crisis in ons leven. Maar wel op haarzelf betrokken.”

Dit verhaal stond afgelopen donderdag op HP/De Tijd. Leest ook Max Pam over Asha!