Voetbalvrouw Debby Gerritsen van het AD weet wel raad met de Satisfyer

Ik ben ervan overtuigd dat Dirty Debbs alle seksproblemen van de briefschrijfsters uit haar grote roze duim gezogen heeft (no pun intended).

Mijn vaste lezers weten dat ik een kind van de jaren zestig en zeventig ben en dientengevolge bijzonder ruime en vooral vrije opvattingen koester over gender en seksualiteit. Toen Jens van Tricht nog in de poepluiers lag, was ik al een feminist en geabonneerd op de tijdschriften Emma, Katijf en Opzij. Ik verslond de werken van Hannes Meinkema, Joke Smit, Anja Meulenbelt, Xandra Schutte, Cissy van Marxveldt en A.L.G. Bosboom-Toussaint en deed belangeloos mee aan promotionele activiteiten voor de vrouwenplastuit op Pinkpop. Ik luisterde iedere vrijdagavond naar het drie uur durende VPRO-radioprogramma van de legendarische Germaine Groenier. Het laatste uur was ingeruimd voor luisteraars die direct met haar konden praten over seksualiteit en relaties. ‘Germaine sans gêne’ ontlokte woede, kritiek, lof en rire généreux bij de vele luisteraars. Het was taboedoorbrekend en ongekend populair. Deze aflevering gaat over een vrouw die moeite heeft met pijpen. Overigens durf ik, met terugwerkende kracht en met de kennis van nu, te beweren dat fellatio zwaar overschat is: veel gedoe voor een druppel lauwe but, maar dit terzijde. 

Mijn lieve vriend René Zwaap schreef een prachtige lijkrede over La Groenier. 

Groenier was een kind van de oorlog, maar groeide uit tot een stem van de vrijheid. In de jaren zeventig maakte ze furore met waarin ze op een voor die tijd schokkend ongedwongen wijze vragen van veelal jonge luisteraars beantwoordde. Groenier was Dolle Mina, een voorvechtster van de Baas in eigen Buik-beweging, een uitgesproken vertegenwoordigster van de Sturm und Drang-generatie die de VPRO in de jaren zeventig maakte tot de interessantste broedplaats van mediatalent in de geschiedenis van de Nederlandse radio en tv. Eigenlijk wilde ze, in het voetspoor van haar ouders, actrice worden. Maar de Toneelschool wilde haar niet hebben. Het mocht niet verhinderen dat ze talrijke film- en televisiescripts schreef, maar voor het grote publiek bleef ze de vrouw die met doorrookte stem de seksuele taboes van eeuwen calvinistische tucht uit de Nederlandse ziel wegmasseerde.

Ook verrichtte Marie Louise (Loek) Kessels-Brandt, beter bekend als Mona, baanbrekend werk op het gebied van seksualiteit. In haar rubriek Lieve Mona in weekblad Story gaf ze advies over de privéproblemen van lezers, varierend van voetschimmel tot sodomie. In interviews noemde ze verschillende aantallen brieven: 200 tot 300 brieven per week, of 400 tot 500, die ze naar eigen zeggen allemaal persoonlijk beantwoordde totdat het aantal steeg tot 700 per week en ze assistentie nodig had. 

Toen Jens van Tricht nog in de poepluiers lag, was ik al een feminist en geabonneerd op de tijdschriften Emma, Katijf en Opzij.

En laten we de revolutionaire rol van de zogeheten damesbladen ten aanzien van seksualiteit niet vergeten. Ik las twee proefschriften over dit onderwerp. De eerste is van Jordy Haantjes van de Erasmus Universiteit, getiteld: 

„Je bent niemand zonder iemand‟ Discoursen van vrouwelijkheid in Cosmopolitan in de periode 1982. 

Jordy is bij mijn weten een jongensnaam en tevens de naam van een hippe bakkerij in Rotjeknor, maar tegenwoordig kan alles en deze Jordy mag er beslist wezen, ongeacht hun gender! Haantjes (nomen est omen) citeert gretig Naomi Wolf, wier poster al decennialang boven mijn jongensledikant hangt.  

Adverteerders worden door Wolf gezien als de voornaamste stuwing van de  schoonheidsmythe in vrouwenbladen: 

“Omdat de boodschap veel bevat over de progressie van vrouwen, moet die vergezeld gaan van een flinke dosis schoonheidsmythe, die het effect van de boodschap afzwakt. Omdat het de bladen ernst is, moeten ze ook lichtzinnig zijn. Omdat ze vrouwen laten zien dat ze sterk kunnen zijn, moeten ze ook masochisme propageren. Waar de redactie een stap vooruit doet voor zichzelf en de lezeressen, moet ze, in het belang van de adverteerders, een stap terug doen in de schoonheidsmythe. ” 

En dan is er een indrukwekkend proefschrift van Marloes Westerveld, getiteld Seksualiteit in damesbladen. Een onderzoek naar het beeld van seksualiteit in Libelle, Eva en Viva, 1960-1980.

Ik geef u de meest sappige passage. Westerveld: “In 1976 werd een opvallende vraag gesteld aan de Viva: ‘Heeft een neger meer zin in seks?’. De vraag is ingezonden door een meisje dat een relatie heeft met een gekleurde jongen: ‘Ik ben een meisje van 20 jaar en heb sinds een tijdje een vriend, eigenlijk mijn eerste vaste vriend. Mijn probleem is dat ik op het gebied van seks weinig ervaring heb. Herman – mijn vriend – heeft die duidelijk meer en daar beginnen onze moeilijkheden. Van mijn ouders mag ik niet met hem omgaan omdat hij zwart is, dus alles gebeurt nogal stiekem. Mijn vader breekt me beide benen als ik zwanger thuis zou komen, en daarom durf ik niet zo goed met Herman naar bed. Hij dringt er echter steeds op aan zegt dat hij niet zonder kan, omdat hij een neger is en negers veel potenter zijn dan blanken. Ik zit er erg mee in en vraag mij af wat ik moet doen. Hem zijn zin geven, omdat hij er behoefte aan heeft? Maar wat, als ik zwanger raak?’ Viva antwoordt dat dit een fabeltje is. Weliswaar heeft de ene mens meer behoefte aan seksualiteit dan de ander, ongeacht de huidskleur. ‘Als uw vriend zijn zwarte huid een reden vindt om u te dwingen met hem naar bed te gaan, is hij het woord ‘vriend’ niet waard’.”

Werkelijk heel Nederland heeft de Satisfyer inmiddels uitgeprobeerd en er uitvoerig over bericht, van Heleen van Royen tot Gordon en Harry Mens, en nu pas komt Debs met een advertorial over dat speeltje.

Ik maak even een sprongetje naar het heden en kom dan bij de portee van mijn preek: Debby Gerritsen. Dirty Debs, zoals ze in de wandelgangen van DPG Media wordt genoemd, heeft wekelijks een seksrubriek in het Algemeen Dagblad. Ik ben ervan overtuigd dat ze alle seksproblemen van de briefschrijfsters uit haar grote roze duim gezogen heeft (no pun intended). Neem nou deze brief van de afgelopen week: 

Lieve Debby,
Sinds ik een Satisfyer heb aangeschaft, heb ik minder zin in seks met mijn vriend. Laat mij het zelf maar doen, dat gaat beter, sneller en is veel fijner. Ben ik verkeerd bezig? 
Groet Claudia

Werkelijk heel Nederland heeft de Satisfyer inmiddels uitgeprobeerd en er uitvoerig over bericht, van Heleen van Royen tot Gordon en Harry Mens, en nu pas komt Debs met een advertorial over dat speeltje. Die hele Claudia bestaat niet, maar goed; Gerritsen gaat bloedserieus in op de door haar zelf verzonnen brief. Ik krijg per woord betaald van mijn geliefde hoofdredacteur Tom ‘Kelly’ Kellerhuis, dus daarom het hele antwoord van Dirty Debs.

Lieve Claudia,

Tja, die befaamde Satisfyer, Womanizer, of hoe die hulpstukken ook heten. Even voor de lezers thuis: we hebben het hier over een luchtdrukvibrator waarmee vrouwen, anders dan de ‘gewone’ vibrator, met behulp van luchtdrukgolfjes heel makkelijk tot een climax komen. Een fantastische ontdekking van de inmiddels 75-jarige Duitse uitvinder Michael Lenk. De beste man las in 2013 een Amerikaans onderzoek dat de helft van de vrouwen nooit een orgasme heeft bij heteroseksuele seks, en vond dat dit moest veranderen. Hij ging aan de slag met verschillende luchtdruksystemen – zelfs de aquariumpomp is getest – en prutste net zo lang totdat zijn vrouw Brigitte, die fungeerde als proefkonijn, op een dag riep: jaaaaa! Deze weldoener verdient wat mij betreft een standbeeld, want ik spreek geregeld vrouwen in mijn podcast of deze rubriek, die het nog nooit is gelukt om een orgasme te krijgen. Dit noemen we in de volksmond: orgasmekloof. Maar met deze uitvinding is dat bijna onmogelijk: 99 procent van de vrouwen gaat binnen een paar minuten van 0 naar 100. Zo’n vibrator stimuleert de clitoris: precies het gebied waar het grootste seksuele genot voor vrouwen zit. Niet voor niets wordt de Satisfyer ook wel de Ferrari onder de seksspeeltjes genoemd. Afijn, genoeg context. Door naar je vraag. Ik begrijp de – ahum – aanzuigende werking van dit speeltje heel goed. Bovendien juich ik soloseks van harte toe. Maar misschien zit je momenteel een beetje in de Satisfyer-overdrive. Je geeft aan dat het sneller en beter gaat dan met je partner. Nu vind ik sneller niet per se een pluspunt: waarom zou je zo kort genieten van iets lekkers? Bovendien: de Satisfyer vergelijken met je bedpartner is oneerlijk. Jouw man heeft geen aan/uit-knop en elf verschillende trilstanden. Hij heeft weer andere kwaliteiten. Al is het geen gek idee om eens te praten over eventuele verbeterpunten daarvan. Misschien is hij wel te porren voor een ménage à trois met jou en je Satisfyer. Hij weet vast raad met het apparaatje, en vindt het ongetwijfeld super opwindend om jou zo intens te zien genieten. Je bent dus niet verkeerd bezig. Maar let op: té veel van iets is nooit goed. Gewenning is de grootste boosdoener in de slaapkamer. Dus als je voelt dat je alleen nog maar warm loopt voor de Satisfyer, en niet meer zonder die luchtdruk trilling tot een hoogtepunt kan komen, dan zou ik een poosje de pauzeknop indrukken. Heb jij een prangende liefdesvraag of levensdilemma waar ik in moet duiken? Mail dan naar debby@ad.nl

Ik denk dat ik ook maar eens een brief naar Debs ga sturen, met een vraagje over de The Violator 13 die ik van Sinterklaas kreeg. Da’s andere koek dan die sneue Satisfyer. Een slopertje, heren, dames ook! 

Seksgoeroe Gerritsen, oud-hoofdredactrice van de Viva en de Donald Duck en qua uiterlijk een schattig kind van Gijs Gans en Katrien Duck, vloog er bijna uit bij het AD nadat ze een column had gepubliceerd waarin ze schreef dat de Holocaust verbleekte bij onze koloniale slavernij. Nausicaa Marbe schreef er een prima polemiek over: 

Afgelopen week tikte Debby Gerritsen onder de kop ‘Ketikoti, leren van verleden [sic]’, het volgende: “Gezien de gigantische impact van onze koloniale slavernij – de Holocaust verbleekt erbij – zou deze bevrijdingsmiddag juist groots moeten worden gevierd.” Zo’n zin komt dan uit de pen van Debby, die ‘geleerd heeft van het verleden’. En dat drukt het AD zomaar af. Toen er terechte commotie ontstond, kwam Debby die geleerd heeft van het verleden met excuses. Zei ze iets geloofwaardigs? Welnee, ze herhaalde de sleetse formule ‘het was niet de bedoeling iemand te kwetsen’. Fout antwoord. Want ze heeft wel gekwetst en zo’n riedeltje neemt dat niet weg. De keuze voor zo’n formule getuigt bovendien van het feit dat ze geen energie wil stoppen in (zelf)inzicht.

Nou is Debby geen Einstein, maar ze zou toch voldoende hersencellen moeten hebben om te weten dat de schalkse opmerking dat zes miljoen doden van de Holocaust net zo erg zijn als de doden die vielen door de Nederlandse slavernij, tot bonje en trammelant leidt. Nu mag ze dus hoofdzakelijk ondeugende verhaaltjes verzinnen voor vrouwen van het type ‘Libelle Zomerweek’ (Crocs, kortpittig kapsel, afritsbare driekwartsbroek) terwijl die dames al beginnen te krijsen als je je pink in hun poepertje prikt. Maar deze week was het weer raak want ze ging ineens te keer tegen de mannen van VI. Hier mijn twiet. 

De onverdachte Mediacourant: “Debby leerde haar vriend Sander Westerveld, voormalig doelman van het Nederlands elftal en nu commentator bij Viaplay, kennen aan de talkshowtafel van HLF8. Nu geven ze samen een dubbelinterview in de VARAgids over hun kijkgedrag. En een groot deel gaat over de mannen van Vandaag Inside. Degene die erover begint is Sander. Het zit hem hoog. “Vandaag Inside komt hier niet voorbij. Die mannen zijn zo respectloos. Ook in de tijd dat ik voetbalde, waren het de teksten van hen die mij tegenstonden. ‘Hij staat als een wijf in de goal’ en ‘pseudovedette’, dat soort teksten. Altijd die denigrerende taal”, briest hij.”

Ergens in Nederland staat een fabriekje dat Debbyoïden kloont. Denk maar aan Irene Moors, Caroline Tensen en Linda de Mol.

Debby is dus niet alleen een seksgoeroe maar ook een voetbalvrouw. Een WAG! 

Van de week schreef Gerritsen: “Dertig jaar na de zwembadaffaire werd ik in 2004 als jonge verslaggever bij weekblad Nieuwe Revu naar Portugal gestuurd om bij de Duitsers aan de zwembadrand te raken en de Mannschaft proberen nerveus te maken. ‘Mann schafft es nicht’ werd de kop van mijn artikel, dat ook Bild haalde. Ik heb het Duitse zwembad trouwens niet gezien en ik zou ook nooit voor een verhaal uit de kleren gaan – al had Sebastian ‘sexy kicker’ Kehl daar andere ideeën over toen hij vlak na een ontmoeting met het Duitse elftal zijn telefoonnummer in mijn hand drukte – nein, danke. Bij het Nederlands elftal waren ze toen al lang voorbereid op rellerige journalisten. In 2000 werd een andere vrouwelijke journalist van Nieuwe Revu uit het spelershotel gegooid, vertelde mijn vriend Sander Westerveld, die dat toernooi drie keer onder de lat stond bij Oranje.”

Zelfs een stukje over voetbal eindigt bij Debs in seks, ook al lijkt mij dit verhaal over Sebastian Kehl (note to self: even opzoeken wie dit is) wederom uit haar grote roze duim heeft gezogen. 

Ergens in Nederland staat een fabriekje dat Debbyoïden kloont. Denk maar aan Irene Moors, Caroline Tensen en Linda de Mol. Kennelijk valt driekwart van mannelijk Nederland op dit archetype KLM-stewardess. Ieder zijn meug, denk ik dan maar. Ik vind het prima als Debs verzonnen seksproblemen oplost en erotische voetbalverhaaltjes vertelt, zolang ze maar niet vrijblijvend over de Holocaust begint te kakelen. De oude Wittgenstein zei het reeds: “Wovon man nicht sprechen kann, darüber muss man schweigen”.

Met uw donatie steunt u de onafhankelijke journalistiek van HP/De Tijd. Word donateur of word abonnee, al vanaf €5 per maand.