Mijn betrokkenheid bij de verdwijning van Madeleine McCann

Ik ben op twee manieren betrokken bij de Zaak Madeleine McCann: mijn vriendin deed de catering voor de 8-delige Netflix-documentaire, en ik ben bevriend met Jon Clarke, de hoofdredacteur van The Olive Press, een Engelstalige krant die in Spanje verschijnt. 

Clarke zit al 17 jaar bovenop de verdwijning van het Engelse meisje in Praia de Luz en publiceerde in 2021 MY SEARCH FOR MADELEINE: One Reporter’s 14-Year Hunt To Solve Europe’s Most Harrowing Crime. 

Jon gaf Ivo Teulings en mij veel tips over zware criminelen aan de Costa del Sol tijdens onze research en roadtrips voor Costa del Coke, de onverbiddelijke bestseller die ook verfilmd is.

Ik heb als dank een paar dingetjes met betrekking tot de verdwijning van Maddie voor Jon uitgezocht in de Algarve, en de afgelopen week deed ik opnieuw research voor hem. 

Kinderschenders

Overigens schrijf ik liever helemaal niets over kinderschenders. In mijn ongelukkige jeugd op de Veluwe wemelde het van de pederasten, of het nou bij de voetbalclub, de zwemvereniging, de padvinderij of de wandelclub was.

Daar komt nog bij dat Propria Cures ooit een bloedstollend essay van mij voor hun Pedospecial heeft geweigerd. Hoofdredacteur Arie Storm vond mij een waardeloze broodschrijver, en mijn bijdrage erbarmelijk slecht. Enfin, ik heb dat drama met tranen in de ogen opgeschreven voor HP/De Tijd. Hier een klein stukje: 

De redactie van het Amsterdamse studentenblaadje Propria Cures, dat nog met de hand gestencild wordt, had Marthijn Uittenbogaard, oud-voorzitter van de politieke partij PNVD en later voorzitter van Vereniging MARTIJN, gevraagd om gastredacteur te worden van hun blad, dat voor de gelegenheid een “pedospecial moet worden omdat het weer eens tijd wordt voor een rel met ons vooraanstaande studentenmagazine. De laatste rel, beste Marthijn, dateert uit de tijd dat Joop van Tijn en Hugo Brandt Corstius redactieleden van PC waren.” Marthijn had onder andere Meindert Fennema, Arnon Grunberg, Anton Dautzenberg, Gert Hekma, Stella Bergsma, Kluun, Ayaan Hirshi Ali en mij weten te strikken. Toen ik de naam van Dautzenberg zag, ging ik overstag. Ik vind hem een van de beste schrijvers van Nederland en hij is bovendien een sympathieke vent. De ‘pedospecial’ (hoe krijgen ze zulks denigrerends uit hun pen) kreeg als datum: 6 mei 2021. Precies op de dag dat Pim Fortuyn werd vermoord, inderdaad. De pedospecial zou opgevrolijkt worden met citaten van Theo van Gogh en Pim Fortuyn.

Meanwhile, back at the range. Jon Clarke volgde de afgelopen weken in Braunschweig de rechtszaak tegen hoofdverdachte Christian Brückner. 

Brückner, een veroordeelde zedendelinquent, staat daar terecht in verband met een aantal seksmisdrijven in Portugal tussen 2007 en 2017. Hij zit momenteel een gevangenisstraf van zeven jaar uit in Duitsland, voor de gewelddadige verkrachting van Diana Menkes, een 72-jarige Amerikaanse vrouw uit Praia de Luz, 18 maanden voordat Madeleine spoorloos verdween. Hier de zaken waarvan hij wordt verdacht. 

Das Ungeheuer Brückner

De zaak Madeleine McCann wordt pas dit najaar behandeld. Een van de zaken die nu loopt is die van Hazel Behan, een Ierse toeriste die op zeer brute wijze door Brückner verkracht werd in haar appartement in Praia da Rocha, op 16 juni 2004. De Duitse aanklager stelde dat ze zó bang was voor Brückner, dat ze vreesde dat hij haar hoofd zou afhakken na de verkrachting.  

De 44-jarige Brückner, muzikant, elektricien en ICTer,  woonde en werkte sinds 1995 in en rond Praia de Luz, waar hij ook dope dealde, maar verliet het gebied kort na de verdwijning van Madeleine. Hij keerde terug naar Duitsland en in 2015 werden ruim 8.000 video’s en foto’s van kindermisbruik gevonden op een USB-stick, begraven op zijn eigen terrein in Duitsland, onder zijn dode hond. Hij werd veroordeeld tot 15 maanden gevangenisstraf wegens kinderpornografie, en na zijn vrijlating zou hij in de kroeg hebben opgeschept dat hij tot in de details wist wat er met Madeleine was gebeurd. Hij liet zelfs iemand een video liet zien van de verkrachting van Diana Menkes. Zijn uitspraken werden gemeld bij de politie en hij werd veroordeeld voor de verkrachting en in 2019 veroordeeld tot zeven jaar gevangenisstraf.

Jon Clarke was de eerste journalist die in Praia de Luz arriveerde, slechts enkele uren nadat Madeleine verdween.  

Clarke: "Ik werd in Malaga uit mijn bed gebeld door de krant, of ik meteen naar de Algarve wilde rijden. Een vriend van de McCanns werkte in Fleet Street voor de TV en de ouders van Maddie hadden hem meteen die nacht benaderd. De man nam contact op met Sky News, en de BBC en de belangrijkste kranten, waaronder mijn Daily Mail. Toen ik aankwam bij het appartement in de Ocean Club, liepen er een paar lokale politieagenten rond. De plaats delict was zo onbeveiligd dat ik regelrecht het appartement binnen kon lopen. Ik moet daar mijn DNA wel hebben achtergelaten, net als dertig anderen. Ik heb een praatje gemaakt met de McCanns en een paar van hun vrienden, die daarna naar het politiebureau gingen.

Brückner was precies rond de tijd van de verdwijning van Maddie in de buurt van de Ocean Club. Het is uiterst merkwaardig dat hij niet op de lijst voorkwam van de ruim 600 geregistreerde pedofielen in het gebied rond Praia de Luz. Die lijst lanceerde de Britse politie in 2011 tijdens Operatie Grange. Portugal werd de afgelopen 30 tot 40 jaar altijd gezien als een toevluchtsoord voor pedofielen, ook door de bevolking zelf zoals ook bleek uit een grote enquête over alles wat de Portugezen bezighield. Eén van de mogelijke redenen waarom de Algarve aantrekkelijk is voor pedofielen, is het gebrek aan sociale controle. Bovendien kent de streek een geschiedenis van laksheid qua handhaving van de wet. Brückner stond dus niet op de lijst, ondanks het feit dat de maar liefst zeventien keer veroordeelde pedofiel meer dan tien jaar nabij Praia da Luz woonde, in het notoire gele huis. Nog in 2017 werd hij gearresteerd wegens potloodventen in een speeltuin in São Bartolomeu de Messines, waar hij zijn piemel aan vier kinderen liet zien.” 

Pedofielenparadijs

Jon: “Op een stuk land van Brückner in Duitsland, vonden ze in het graf van zijn hond 8000 pornobestanden op USB-sticks en op drives. En er zaten schriften bij, die op een soort autobiografie leken. De Duitse politie had meer dan drie jaar nodig om alle bewijsstukken te archiveren, een afschuwelijk werk, want ze moesten alle filmpjes bekijken. De verkrachting van de 72-jarige weduwe duurde vier uur en Brückner heeft alles gefilmd. In de film draagt hij een masker, dat hij aan het einde afdoet. De filmpjes, ook met kinderen, waren voor hem handel. Hij verkocht de porno, had overal klanten. In zijn busje reed hij door heel Europa. Hij kwam vaak in Nederland, maar ook in Italie, Frankrijk, Belgie en Oost-Europa. Hij reed zelfs naar Finland en Rusland. Ik denk dat hij behoorlijk intelligent is, maar niet een van de allerslimste seriemoordenaars. Hij begon ooit als kleine crimineel, was inbreker en autodief. Op zijn 14e werd hij al opgepakt omdat hij kinderen in een speeltuintje mishandelde en ze betastte. Op 16-jarige leeftijd kreeg hij zijn eerste veroordeling.” 

Clarke liet de zaak de afgelopen 17 jaar niet meer los. Hij bouwde een zeer goede relatie op met het Bundeskriminalamt (BKA) en met procureur Hans Christian Wolters. Vorig jaar was hij de enige journalist die meemocht tijdens het onderzoek naar mogelijke resten van Madeleine bij stuwmeer Barragem do Arade, waar Brückner zijn “kleine paradijsje” had. 

Clarke met procureur Hans Christian Wolters

Clarke: “Een van mijn hypotheses over de verdwijning van Maddie is dat hij een soort snuffmovie heeft gemaakt en haar daarna bij de Barragem heeft begraven. Een andere optie, is dat  hij haar verdoofd heeft en met zijn busje richting Lissabon is gereden, in opdracht van anderen. Wellicht was de verdoving te zwaar, is ze overleden en heeft hij haar onderweg begraven. De huidige rechtszaak gaat door tot begin juli, ik vermoed dat de Madeleine-zaak in de herfst begint. Het bewijsmateriaal  tegen Brückner, qua die andere zes zaken en die van Maddie, is overstelpend. Maar hij heeft een enorm team van topadvocaten. Niemand weet waarvan die betaald worden. Daar doen de wildste geruchten de ronde over. Wat de belangrijkste reden van die advocaten is om hem te verdedigen? IJdelheid: het kan weleens de rechtszaak van de eeuw worden in Duitsland.”