Een gezonde geest in een gezond lichaam.

Overpeinzingen van een inquisitieve geest.

Een gezonde geest in een gezond lichaam…

Gisteren hoefde ik van mijzelf niet naar de sportschool in Olhão. Ik verga van de spierpijn en had even geen zin in die ergonomische martelwerktuigen. Inmiddels 350 gram afgevallen, in samenwerking met de schattige diëtiste van de gym. 

Ik besloot te gaan zwemmen in het prachtige overdekte zwembad van São Brás de Alportel. Zomers ga ik naar het door palmbomen en prieeltjes omringde volkszwembad, het best bewaarde geheim van de Algarve. Daar waan ik mij qua onschuld weer in het Holland van mijn jeugd. De entree is een eurootje en je hoeft niet door een poortje met metaaldetector. Ontzagwekkende badmeesters scheuren meisjesmolesteerders uit elkaar en schattige pubers serveren bier, sterke drank, reuzetosti’s en bolas de Berlim voor een habbekrats.

Ook de rit naar het zwembad via de 400 meter hoge Vijgenberg is beslist de moeite waard. De echte trekpleister van São Brás is Luis Dos Frangos, Loetje van de Kippen. De legende wil dat Linda de Mol traditiegetrouw haar verjaardag in deze spotgoedkope vreetschuur viert, op 8 juli, maar dat heeft u niet van mij.

Huisjes zijn goedkoop in São Brás omdat het 20 kilometer van zee ligt en het er in de zomer snikheet is. Het stadje ligt letterlijk in the middle of nowhere en is bekend om niks. Alhoewel: Ibn Amar, een van de belangrijkste Arabische dichters, werd in São Brás geboren. Dat heette toen nog Xannabûx. Ibn Amar was dikke maatjes met Muhammad ibn Abbad al-Mu’tamid, de emir van Sevilla. Hij droeg hem, terwijl ze aan de opiumpijp lurkten en wijn slurpten, homofiele liefdesgedichtjes voor. Van zo’n islam lust ik wel pap. Overigens heb ik rare associaties met de naam Bras. Het zit namelijk zo: ik was ooit stamgast van Confianza, een schimmige Mokumse kroeg vol penose, temeiers en uiterst recreatieve gebruikers. 

Op een boogscheut stond het zeemanshuis, een tijdelijke verblijfplaats voor varensgezellen. Een van de kostgangers was Blas. Blas is de Spaanse variant van Bras. Dagelijks rookte de Spanjool vier pakjes Ducados en slobberde hij minimaal anderhalve fles Spaanse brandy weg, tussen de biertjes door.Blas had verschrikkelijke hoestbuien en sproeide de klandizie van Confianza – als die niet op tijd de pijpenla ontvluchtte – onder met longweefsel, vlokken schuim en brokken chorizo. Bras blijkt een verbastering van het Armeense barsegh, hetgeen basilicum betekent. Barsegh alias Blasius was bisschop van de Armeense stad Sebaste, stierf de marteldood en werd de beschermheilige van lijders aan keelaandoeningen en kinkhoest, al kon de beste man niks doen tegen de fluimen van Bras in Confianza.Ergens las ik dat de voornaam Bras praktisch uitgestorven is. Ouders vernoemen hun kind niet meer naar de heilige Blasius, die kennelijk als oubollig en onhip wordt gezien.  Dit soort heerlijke trivia schieten door mij heen als als ik door de bergen naar het zwembad in De Heilige Blasius van Alportel reis.   

Hier is de goede man te zien in vol ornaat. 

Maar waarom gaat niet naar het zwembad in uw woonst Olhão, hoor ik de empathische lezer denken, dat is immers bij u om de hoek? 

Nou, waarde lezer: dat is al maanden dicht. Ergens in november stond ik daar voor gesloten deuren. Dat was schrikken want ik ging elke dag tussen de bejaarden met spataderen en andere nare huidaandoeningen baantjes trekken. Er was een legionellabesmetting in het sportfondsenbad geconstateerd en er moesten dus wat leidingen worden vervangen. Ik zag de bui al hangen. Eerder was de jacuzzi daar stuk gegaan en het duurde een jaar voordat het ding gerepareerd was. Zo gaat dat, bij ons in Portugal. 

Overigens is het zeewater voor mijn Villa Vischlugt over een maand lekker op temperatuur en ga ik daar elke dag lekker baantjes trekken. Ik doe dat al mijn hele leven, dus het is geen opwelling en een modegril. Toen ik nog in Amsterdam woonde, ging ik eerst naar het schitterende Heiligewegbad. Daar zal nu wel een stroopwafeljuwelier in zitten, of een Albanese snoepkoning. 

 

Zwemmen deed ik jarenlang in het Amsterdamse Marnixbad, maar dat was nooit een pretje, omdat ik een baan met zes mensen moest delen. Filezwemmen dus. Bovendien waren er altijd moddervette viswijven uit de Jordaan die maar wat dobberden en luidkeels het wel en wee van hun soortgenoten bespraken. De Jordaan is alleen leuk op televisie, met een script van Eli Asser, muziek van Harry Bannink en Adèle Bloemendaal, Piet Römer en Leen Jongewaard in de hoofdrollen.

Toen ik verhuisde naar de Roelof Hartstraat, zwom ik dagelijks in het prachtige Zuiderbad. Maar ook daar was het filezwemmen. 

In het overdekte sportfondsenbad van São Brás de Alportel komt bijna nooit iemand. De toegang is twee euro en dan mag je ook nog in de sauna en het stoombad. Heel soms zijn er Nederlanders die om een praatje verlegen zitten, maar ik openbaar mijzelf nooit als landgenoot. Nu was er een stel - begin 60 - en dat gedroeg zich overdreven jeugdig. Zij bewoog zich voort als Bokito en daarmee doe ik de vriendelijke zilverruggorilla uit Diergaarde Blijdorp ernstig tekort. Bij hem was geen plekje ongebronzeerd en hij tutte onophoudelijk met flesjes, zalfjes, zwembrillen, oordopjes en neusklemmen. Ik wist zeker dat manlief, die de homoseksualiteit had uitgevonden en verbeterd (alleen wist zijn vrouw dat niet), zijn rozet had gebleekt. In de sauna kreeg het setje ruzie omdat zij per ongeluk zijn handdoek pakte. 'Getverderrie kutje, dat is de mijne’, riep de geparfumeerde drol woedend en trok de lap woest uit haar handen. Tot mijn verbijstering bleken zelfs zijn handpalmen gebruind. Ik haat mensen met smetvrees. Alleen Jack ­Nicholson als de obsessieve-compulsieve schrijver Melvin Udall in As good as it gets vond ik te pruimen.

Over smetvrees gesproken: ik kende een tandeloze zwerver in Amsterdam die iedere dag oude stokbroden haalde bij de bakker en die een nacht te weken legde in de plaskrul bij de speeltuin van het Weteringplantsoen, die door aanhangers van de Griekse beginselen liefkozend pisbak Kindervreugd werd genoemd. ’s Anderendaags sabbelde hij vol overgave op de stokbroden.

Enfin, ik kwam uit de sauna en had geen slippers aan. De vloer was spekglad door substanties waarvan ik niet wilde weten waar ze vandaan kwamen, en gleed uit. Ik slaakte een gilletje, hetgeen ik wel ­vaker doe als ik de dood in de ogen kijk. Toen hoorde ik die vrouw zeggen: wat een enge ­pisnicht. De man antwoordde instemmend: ‘Ja, mop, dat zijn de ergsten.’ 

Ik sluit af met de stand van de weegschaal, mijn liefste vijand, op 23 februari 2024 om 6 uur in de ochtend.