Don Arturito de Vrolijke Pelgrim

In het kader van de Via Algarviana vandaag de etappe Vaqueiros-Cachopo

Toen ik in een vorig leven nog behoorlijk van de narcotica snoepte, ging ik regelmatig wandelen om te ontgiften. Dan heb ik het niet over een wissewasje als de Via Algarviana of over kuieren door Umbrië in de voetsporen van Franciscus van Assisi, maar over dodenmarsen.

Den Heilige Frans

Truffels uit Umbria

Bij voorkeur beulde ik mijzelf af in de Pyreneeën en de Schotse Hooglanden, geteisterd door een gruwelijke cold turkey, herfststormen en lekkende wandelschoenen. Het is een radicale manier om te ontgiften en als ik destijds een zelfhulpboek had uitgegeven, was ik nu een man in bonis en had ik nooit meer hoeven broodschrijven. 

Vandaag staat de etappe Vaqueiros-Cachopo op het schema. Omdat ik mij niet graag in een keurslijf laat proppen en voorspelbaarheid haat, loop ik de wandeling achterstevoren. Niet te verwarren met achteruitlopen, een vrijetijdsbesteding die nog lelijker oogt dan snelwandelen en biodanza.

Cachopo is een schattig bergdorpje op een uur rijden van mijn hut. Het heeft slechts één bestaansreden: Retiro Dos Caçadores. De pleisterplaats der jagers is een knusse uitspanning, tot de nok toe volgestouwd met pastorale huisvlijt en uitgebaat door vier identieke dikke dames. Soms reis ik in een opwelling naar Cachopo, enkel om hun goddelijke lamskarbonades te eten.

Overigens is cachopo ook een gerecht uit Noord-Spanje (voor wie graag een vette bek haalt). Ik kan iedereen aanraden de documentaire El Rei del Cachopo te kijken op Netflix, over een psychopatische moordkok (letterlijk).

De wandeling is een niemendalletje. Ik heb zowaar last van een goed humeur. Helaas dus geen gemopper vandaag.

De geur van kurkeiken, steenpijnbomen en eucalyptus werkt weldadig op mijn geest. Ik zie mij weer over de Veluwe wandelen met papa. In een knickerbocker, met een paddestoelengids in de hand

.

De wereld was mijn oester. Soms droeg papa spontaan Goethe  voor. Het betreffende gedicht moest ik even opzoeken. Zo erudiet ben ik nou ook weer niet.

Ueber allen Gipfeln

Ist Ruh',

In allen Wipfeln

Spürest Du

Kaum einen Hauch;

Die Vögelein schweigen im Walde.

Warte nur! Balde

Ruhest du auch.

En hier de vertaling van de onvergetelijke Menno Wigman

Boven elke bergtop
heerst rust,
in elke boomkruin
bespeur
je amper nog een zucht;
de vogels zwijgen in het loof.
Wacht maar, spoedig
rust jij ook.

Ik ben blij met mijn rijke geest want er gebeurt uiteraard niets onderweg. De traditie wil dat wandelaars gratis in het leegstaande schooltje van Casas Baixas mogen overnachten. Er wonen anderhalve man en een paardenkop in het spookdorp, zo merk ik wanneer ik mijn flessen vul bij de bron.

Dan zul je net zien dat ik – mocht ik in die school slapen – wakker word gemaakt door de bronstige dorpsdownie die van alles van mij wil.

Enfin, dat zal wel weer projectie zijn.

Fluitend en met twee vingers in de neus volbreng ik de etappe. De volgende etappe is geen kattenpis maar een martelgang van 30 kilometer. Van Cachop naar Barranco do Velho.