2025: het jaar dat ik puur vanwege het verdienmodel weer kneiterlinks werd

Ik ging broodnuchter het nieuwe jaar in en dat was maar goed ook. Strontlazarus of met een kater des doods ben ik overgevoelig voor alle onzin die via de media over mij heen wordt gekieperd en het lijkt dan net alsof ik in een gft-container gevangen zit, die ook nog eens is aangesloten op de riolering ter stimulering van het composteringsproces, - denk qua beeld aan een brown shower in een verrotte groentesoep. Maar nu, immers zo nuchter als een pasgeboren kalf, kon ik er smakelijk om lachen. En de lol kon niet opperdepop, want

ik zag tot mijn grote vreugde dat de kwaadaardige kobold Greta Thunberg haar herculische strijd tegen de climapocalyps heeft vervangen door een oorlogje tegen de internationale jodenheid. Zal mij benieuwen wie er gaat winnen!

Daarna moest ik grijnzen om het sneue mediaoffensiefje van Peter Buwalda, geïnstrueerd door zijn wanhopige uitgever. De zoon van Venlo haalde het regionale nieuws van Limburg en allemansvriend Onno Blom kwam met een kinderachtig interview in de Volkskrant. Zeg maar het niveau van een stagiair van de Allerhande die aan A.F.Th. van der Heijden, Frank Lammers, Jack Wouterse en Frenske vraagt wat hun lievelingseten is.

Een voorbeeldje: “Dus ik stoor?” ‘Je stoort enorm. Mijn deadline is 7 februari. De bedoeling is dat ik iedere dag een hoofdstuk trim, vil en looi, dan haal ik het. Het zijn er ongeveer veertig, vijfduizend woorden het stuk.’ “Maar? Het klinkt alsof er een maar komt…”

‘Ik ga net iets te traag. Het begint uit de pas te lopen. Ik zit hier inderdaad als hoe heet-ie, Sven Kramer, te rekenen. De feestdagen zijn uiteraard geschrapt, daar zijn ze voor, en zojuist heb ik bij hoge uitzondering mijn columns voor de komende weken afgezegd. Ik neem nooit vrij van die krengen.’

Maar waarom niet? Dat doet toch iedere columnist op z’n tijd?

‘Ja, nee, weet ik. Ik sjeesde wel eens in het begin. Dan vond ik ’m mislukt, snap je. Ver na de deadline, na een uur getrek, getier, en gedreig, kwam het besef, en dan moest ik het de redactie gaan melden. Niet leuk. Om die reden heb ik besloten, ter compensatie, nooit vakantie te nemen. Ach, vakantie, het is maar een keer per week. Een columnist heeft altijd vakantie.’

Enfin.

Ik lag in een deuk toen ik las hoe de leeghoofdige slijmbal Eric Corton een bruin tongetje, een bruine arm en een bruin hoofd trachtte te halen bij woke Nederland door te brullen dat alle Nederlanders fascisten zijn, behalve zijn vrienden van de NPO en van de krantjes van het Vlaamse mediakartel.

Ik schuddebuikte toen ik op Twitter de commentaren las over de “conferences” van de ondode Freek de Jonge en Pieter Derks, die zijn haar nog opzichtiger zwart verft dan Teuntje Hoes uit Tegelen, beter bekend onder zijn artiestennaam Toine Huys (bekt beter in Hollywood, vertelde hij mij ooit).

Ik had gelukkig mijn privé-voorstelling bij de Teeuwentjes die hier kortstondig aan het overwinteren waren.

En het prille, nuchtere jaar werd nog hilarischer, want dramakoningin Rob Jetten vertelde tegen Beau (over haarverf gesproken) dat het zijn hartenwens was om samen met zijn twintig jaar jongere toyboy Nicolás Keenan kindjes te maken. La Jetten: “Maar het is voor ons natuurlijk wat ingewikkelder, als twee mannen in een relatie, hoe je die kinderwens in vervulling kunt laten gaan.” Jetten legde in het programma uit dat adoptie vrijwel niet meer mogelijk is door alle misstanden die er in het verleden zijn geweest met buitenlandse adopties. ,,Voor draagmoederschap beland je als homostel al snel in het buitenland. Dan ben je in de Verenigde Staten zo 150.000 dollar (zo'n 145.000 euro, red.) kwijt om een draagmoeder te vinden, dat vind ik echt een bizar bedrag.”

Geen cent teveel hoor, Zeeuws meisje! Overigens heb ik een simpele oplossing: Jetten kan zich gewoon in Nederland laten ombouwen tot vrouw en zich dan laten bezwangeren door zijn Nicolás. D66 roept al jaren dat dit kan en het ziekenfonds vergoedt het bovendien. Weer een probleem opgelost door Don Arturo.

Zo genoot ik van alle idiote berichten die ik las, want ik was nog steeds broodnuchter. Maar toen kwam mijn Armeens-Libanese ex Silva op bezoek. Ik leerde haar kennen tijdens mijn correspondentschap in Beiroet in de jaren negentig en we maakten samen de stad onveilig. We dansten tot het ochtendgloren in de meest obscure nachtclubs van de stad en door haar leerde ik alle Libanese paradijsvogels kennen. Na mij werd ze lesbisch en verhuisde ze naar Doebaai, waar ze carrière maakte als manager in de chiquere horeca. Ik heb het liever niet over de reden waarom zij zich na mij spontaan bekeerde tot de sapphische beginselen, maar als u het echt wilt weten moet u maar naar de hilarische potkast van mij en Ruben Gischler luisteren. Die is nu al een groot succes, want die kwam vorige week binnen op de veertigste plek van de Potkast Top 100. Silva heeft een schat van een vriendin en die houdt nogal van een glaasje op zijn tijd, dus daar ging mijn Dry January.

Op het moment van schrijven heb ik een kater des doods en moest ik bijna overgeven toen ik vandaag het hoofdredactioneel commentaar van Pieter Klok las. Nogmaals, als ik broodnuchter was geweest, had ik er smakelijk om moeten lachen. Want wat schrijft de goede man?

‘Hoelang blijft de Volkskrant-redactie het duiden en in normatief kader plaatsen van ontwikkelingen overlaten aan commentatoren en cartoonisten?’, vroeg lezer Aat de Jong zich eind vorig jaar af in een ingezonden brief. ‘Het neutraal beschrijven van extreme en zorgwekkende zaken, werkt vervreemdend en wekt vragen op als: is de wereld gek geworden of ben ik het die zich overdreven zorgen maakt?’ Hij kreeg bijval van andere lezers. ‘Het gaat over fundamentele normen en waarden’, mailde iemand. ‘Het zou naar mijn idee niet zo moeten zijn dat ik een terechte morele verontwaardiging alleen nog vind in de columns en cartoons.’ Nu ethische en morele grenzen alom worden opgerekt, is het logisch dat lezers zich grote zorgen maken. Het is daarom des te belangrijker om heel precies te beschrijven wat er gebeurt in de wereld, om dat continu te vergelijken met wat tot voor kort gebruikelijk was en om de mogelijke gevolgen in kaart te brengen. Meningen en emoties willen we echter niet in onze verslaggeving. Het uiten van morele verontwaardiging is wellicht fijn voor de lezers die deze verontwaardiging delen, maar sluit tegelijkertijd een grote groep lezers buiten: lezers die deze verontwaardiging niet voelen en lezers die liever zelf bepalen of ze ergens verontwaardigd over willen zijn.

Ik moest zuur lachen, als een boer met een kater en kiespijn, toen ik het woord cartoonist zag. Iedereen weet natuurlijk van de warme band die Pieter onderhield met homewrecker Jip van den Toorn, die eerst nog huisvriendin was van de Groentemannetjes, maar toen ineens niet meer.

Hoe kreeg Klokkie al die aantoonbare nonsens uit zijn toetsenbord geramd? Het nieuws in de Volkskrant is onder zijn bewind al lange tijd niet meer objectief maar vooral opiniërend, of het nu over Gaza gaat, corona, lockdowns, genderonzin, KOZP en andere uitwassen van woke. Jarenlang was de Volkskrant de roeptoeter van Rutte.

Echt, ik zie geen enkel verschil meer tussen een column van Asha Turf en een nieuwsverhaal van, pak’m beet, de correspondente in Israël. Ik vertrouw eigenlijk alleen mijn goede vriend Patrick van IJzendoorn als het over “fair & balanced” gaat, qua berichtgeving over het Verenigd Koninkrijk.

De uitsmijter van Klokkie is wanhopig: Hoe meer informatie online beschikbaar is, hoe groter de ruimte voor onzinnige interpretaties, zo is gebleken. Het beste medicijn tegen de verspreiding van onzin zijn nog steeds sterke – traditionele – media die continu zin en onzin van elkaar scheiden, dicht bij de feiten blijven en de eigen mening en verontwaardiging voor zichzelf houden.

Juist Twitter is de enige echte nieuwsbron, al moet je zelf een beetje filteren. Voordat mijn ex Silva langs kwam, was ik dus broodnuchter en dacht ik: “Zal ik mij net als Jip van der T., Eric Corton, Freek, Pieter Derks, Pinkeltje Schimmelpenninck, Dolf Jansen et les autres als kneiterlinks gaan identificeren? Dan word ik eindelijk weer serieus genomen door de linkse kerk en de blaadjes van het Vlaamse mediakartel.”

Maar ja, toen was ik effekes nuchter…

En nu ik weer terug ben in de realiteit, weet ik dat ik gewoon mijn prachtige zelf moet spelen in 2025. Vrolijk rechts, zoals u wilt. Dan maar niet in de rolodex van de NPO.

Deze essayette stond afgelopen weekend in HP/De Tijd